Św. Michał Archanioł
Modlitwa do Św. Michała ArchaniołaŚwięty Michale Archaniele! Wspomagaj nas w walce,
a przeciw niegodziwości i zasadzkom złego ducha bądź nasza obroną.
Oby go Bóg pogromić raczył, pokornie o to prosimy,
a Ty, Wodzu niebieskich zastępów, Szatana i inne złe duchy,
które na zgubę dusz ludzkich po tym świecie krążą,
mocą Bożą strąć do piekła. Amen.
Michał Archanioł swoim imieniem głosi chwałę i moc Boga. Imię Michał znaczy Któż jak Bóg! Zarówno w tradycji żydowskiej jak i tradycji chrześcijańskiej jest pierwszym i najważniejszym spośród aniołów. W Piśmie Świętym Starego Testamentu nazywany jest „księciem anielskim” (Dn 10, 13.21) i „wielkim księciem” (Dn 12, 1). W Tradycji żydowskiej Archanioł Michał jest pośrednikiem pomiędzy Panem Bogiem i ludźmi. W Piśmie świętym Starego Testamentu wraz z Archaniołem Gabrielem miał odwiedzić Abrahama, zapowiedzieć mu przyszłe narodziny a później nie pozwolić złożyć ofiary z syna Izaaka. Archanioł Michał przekazuje wiadomość o schwytaniu do niewoli Lota. Pomaga także podczas starań o żonę dla Izaaka. Michał miał też się ukazać Mojżeszowi na górze Horeb i razem z Archaniołem Gabrielem towarzyszyć mu na górę Synaj. Swoją mocą broni w Babilonie Żydów przed prześladowaniami Hamana.
Kult św. Michała Archanioła istniał już w starożytności chrześcijańskiej; świadczy o tym wiele dowodów liturgicznych. Znacznie później pojawił się kult oddawany na Górze Gargano koło Siponte w południowej Italii, gdzie miał się zjawić św. Michał Archanioł. Cześć ta miała początkowo charakter lokalny, później jednak została rozszerzona na cały kościół. Z czasem Jego imię weszło do liturgii mszalnej, przy poświęceniu kadzidła i w liturgii pogrzebowej. Św. Michał Archanioł ukazał się także za czasów św. Grzegorza Wielkiego, papieża, w Rzymie podczas procesji przebłagalnej odprawianej na zamku zwanym odtąd Zamkiem Świętego Anioła, i włożył miecz do pochwy na znak, że Bóg odwróci srożący się gniew od ludu rzymskiego. Odtąd dżuma ustała. W diecezji Avranches, we Francji, od X wieku obchodzono rocznicę pojawienia się św. Michała na Mont-Saint-Michel. Działo się to około 708 roku.
Kościół Rzymski czcił św. Michała zawsze w dniu 29 września. W czasie ostatniej reformy Kalendarza Rzymskiego, w tym dniu dołączył Kościół także do czci liturgicznej świętych archaniołów Rafała i Gabriela. Św. Michał Archanioł czczony jest jako Patron Kościoła świętego; opiekun chroniący przed wszelkimi złymi duchami; zwycięski obrońca w walce z szatanem, z jego pokusami i mocami piekielnymi. Kościół Wschodni czci go także jako patrona ludzi chorych.
Wczytując się w karty Księgi Daniela dowiadujemy się o walce Michała z innymi książętami w obronie prześladowanego Daniela: Wtedy przybył mi z pomocą Michał, jeden z pierwszych książąt (Dn 10, 13). Autor natchniony rozwija myśl zapoczątkowaną przez proroka Zachariasza, że jednostki, społeczności, narody mają swoich duchowych opiekunów. Pierwszym pośród nich jest Michał. Oznajmię tobie, co jest napisane w Księdze Prawdy. Nikt zaś nie może mi skutecznie pomóc przeciw nim, z wyjątkiem waszego księcia, Michała (Dn 10, 21). Tak mówi Prorok o wstawiennictwie i potędze Michała Archanioła. Tylko on może przeciwstawić się, symbolizującej zło, potędze perskiej: W owych czasach wystąpi Michał, wielki książę, który jest opiekunem dzieci twojego narodu. Wtedy nastąpi okres ucisku, jakiego nie było, odkąd narody powstały, aż do chwili obecnej. W tym czasie naród twój dostąpi zbawienia: ci wszyscy, którzy zapisani są w księdze (Dn 12, 1). Michał, dzięki nadprzyrodzonej zwycięskiej mocy dla obrony Ludu Bożego, którą posiada od Boga, występuje jako opiekun ludu świętego, sprawiedliwych i świętych, tj. zapisanych w księdze życia.
W Apokalipsie św. Jana Apostoła, Michał ukazany jest jako „pogromca Smoka - Szatana” (Ap 12, 7): I nastąpiła walka na niebie. Michał i jego aniołowie mieli walczyć ze Smokiem. I wystąpił do walki Smok [...] ale nie przemógł (Ap 12, 7-8). Walkę tę wszczyna Smok, który ma do dyspozycji dwie bestie, z morza i z lądu: bałwochwalcze mocarstwo (przemoc) i fałszywego proroka (symbol walki ideologicznej i kłamliwej propagandy). Obie bestie są narzędziami Smoka w walce z Niewiastą - Kościołem. Walka obejmuje wszystkie napaści i porażki od początku do końca świata, a przewodniczy jej Archanioł Michał.
W Księdze Jozuego przedstawiany jest z wydobytym mieczem jako wódz wojsk Pana (Joz 5, 13.13). W liście św. Judy Apostoła pojawia się jako walczący z szatanem o ciało Mojżesza (Judy 9). W Starym Testamencie Archanioł Michał jest obrońcą ludu wybranego, a w Nowym Testamencie - obrońcą Kościoła.
Sporo miejsca poświęcają Świętemu Michałowi Archaniołowi starotestamentalne księgi apokryficzne (księga Henocha, Apokalipsa Barucha, Apokalipsa Mojżesza). Jest tam przedstawiany jako Archanioł - jednym z czterech najpotężniejszych duchów, książę aniołów, obdarzony szczególnym zaufaniem Boga i kluczami do nieba. On składa ofiarę na niebieskim ołtarzu Świętego Świętych; jest aniołem sprawiedliwości i sądu, aniołem łaski i zmiłowania, aniołem miłosierdzia Bożego. On wstawia się za Izraelitami - jest ich aniołem.
We wczesnochrześcijańskim piśmiennictwie (Tertulian, Orygenes, Hermas, Didymus) uchodzi za Księcia Aniołów - Archanioła, któremu Bóg powierza zadania wymagające szczególnej siły. On wstawia się za ludźmi przed Bogiem; jest aniołem Ludu chrześcijańskiego. W pierwotnym chrześcijaństwie wierzono także, że on stoi u wezgłowia umierających, kiedy toczy się ostatni bój o ich zbawienie. On towarzyszy duszom zmarłym na sąd Boży. Ze szczególną mocą walczy o duszę w chwili śmierci człowieka. Potem przyprowadza ją do nieba i jako godną wiekuistej światłości przedstawia Najwyższemu. Czuwa nawet nad grobami ciał ludzkich na ziemi, polecając aniołom strzeżenie ich. W przekonaniu Orygenesa (ok.185-ok.254) Archanioł Michał zanosi do Pana Boga modlitwy wiernych i jako „praepositus paradisi” ma ważyć dusze na Sądzie Ostatecznym. Św. Grzegorz z Tours (538-594) biskup uważa Archanioła Michała za przewodnika dusz. W homiliach Hrabanusa Maurusa OSB i świętego Bernarda z Clairvaux (1090-1153) święty Michał Archanioł jest określany jako „chorąży Chrystusa w zastępach anielskich”, „patron Kościoła”, „patron chrześcijańskiej armii” a także „patron poszczególnych narodów”. Według Złotej Legendy (Legenda Aurea) o. Jacopo de Voragine OP (ok.1228-1298) Archanioł Michał z polecenia Pana Boga: karze plagami Egipt, rozdziela wody Morza Czerwonego, prowadzi naród wybrany przez piaski pustyni do Ziemi Obiecanej. W dniu ostatecznym powinien na Górze Oliwnej zabić Antychrysta i dźwiękiem swej trąby wskrzeszać zmarłych.
źródło: opracowanie O.O. Paulinów
Katecheci
Katecheci pracujący w naszej szkole:
Pani Marzanna Kula
Pani Bogumiła Kamińska
Cmentarz parafialny
Brak jest dokumentów źródłowych, wskazujących w sposób jednoznaczny na rok założenia obecnie funkcjonującego cmentarza w Kurowie. Zachował się natomiast akt odnowienia uposażenia parafii Kurów z 4 grudnia 1788 roku, sporządzony przez Ignacego Potockiego na prośbę ówczesnego proboszcza Grzegorza Piramowicza. W majątku Kościoła, jak wynika z dokumentu, nie występuje pozycja „cmentarz grzebalny”. Natomiast podobny dokument z 1865 roku ujmuje już cmentarz grzebalny, jako jedną z własności parafii.(por. ks. Marek Jaworski, Dzieje parafii rzymsko-katolickiej w Kurowie w latach 1773-1976, praca magisterska, s.18-20)
Wobec braku danych historycznych odnoszących się ściśle do faktu założenia cmentarza, cennym źródłem informacji staje się dokument archiwalny z 1849 roku dotyczący ogrodzenia cmentarza. Ów dokument, to pismo zredagowane przez Grzegorza Zbyszewskiego – dziedzica kurowskiego, który to pełniąc funkcję prezesa Dozoru Kościoła Parafialnego w Mieście Kurowie, zwrócił się z prośbą do Rządu Gubernialnego Lubelskiego o sporządzenie kosztów restauracji kościoła oraz wykonania ogrodzenia cmentarza grzebalnego. „ […] Jako też i cmentarz grzebalny przy gościńcu położony bez ogrodzenia zostaje, przez co obsadzone drzewka i krzewy na szkodę są wystawione.”
„[…]Remontu kościoła dokonano w latach 1850-1851. Cmentarz ogrodzono w 1853 roku.” (K.A. Boreczek, Właściciele Kurowa i jego dóbr ziemskich, Lublin- Kurów 2005, s.85)
Cmentarz parafialny w Kurowie zajmuje powierzchnię 2,416 ha. Z rozmów z najstarszymi mieszkańcami Kurowa wynika, że w XX wieku cmentarz był dwukrotnie powiększany: po raz pierwszy od strony wschodniej, następnie od strony południowej. Pierwsze poszerzenie miało miejsce w latach sześćdziesiątych i zakończone zostało otoczeniem całości parkanem istniejącym do dziś.
Najstarszym obiektem kurowskiego cmentarza parafialnego jest, wspomniana wcześniej, figura Matki Boskiej Bolesnej ufundowana przez bogatego kurowskiego szewca Mateusza Kaczmarskiego w 1784 roku (gdy funkcję proboszcza w tutejszej parafii pełnił ksiądz Piramowicz).
„Mateusz Kaczmarski, najbogatszy szewc posiadający dwie jatki, w 1784 r. ufundował i wystawił figurę Matki Boskiej na placu między Kurowem a parkiem Olesin, przeznaczonym na cmentarz rzymskokatolicki”(K.A. Boreczek, Prywatne życie Grzegorza Piramowicza, op.cit.,s.66.)
|
Natomiast najstarszy zachowany na naszym cmentarzu nagrobek upamiętniający pochówek datowany jest na 1851 rok.
Najstarsze obiekty naszego cmentarza są zbiorem zróżnicowanym zarówno pod względem formy rzeźbiarskiej, materiałów z których zostały wykonane, wartości artystycznej bryły pomnika i nagrobnej inskrypcji.
Piaskowce i wapień należą do surowców najczęściej wykorzystywanych; znacznie rzadziej spotykamy nagrobki z elementami marmuru i granitu. Do wykonania pojedynczych nagrobków wykorzystano zwykły kamień, żelazo i odlewy żeliwne oraz drewno.
Wśród zabytkowych obiektów sztuki cmentarnej natrafiamy między innymi na nagrobki w formie leżących płyt, rzeźbę figuralną, postumenty zwieńczone krzyżem, nagrobki w formie prostopadłościanów ustawionych na uskokowych cokołach, kopczyk usypany z kamieni polnych – wykonany na wzór powstańczego grobu polnego, ażurowe krzyże.
W starych nagrobkach dopatrzeć się można ciekawych dekoracji architektonicznych, mających swój rodowód np. w nadokiennych gzymsach, portalach, zwieńczeniach fasad budowlanych; spotykamy misternie wykonane płaskorzeźby, oryginalne balustrady i obramowania.
|
źródło: „Ocalić od zapomnienia: rzecz o najstarszych nagrobkach cmentarza parafialnego w w Kurowie” - E. Pacocha, G. Skwarek, W. Chabros, Kurów 2009.
Kontakt
adres: ul. Lubelska 6, 24-170 KURÓW
e-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
tel. 510916379
Rada Duszpasterska
KURÓW
1. Anna Czuchryta
2. Jan Frydrych
3. Leszek Furdal
4. Bogdan Ginalski
5. Henryk Ginalski
6. Ryszard Gliniak
7. Jacek Głos
8. Anna Jerzyna
9. Michał Michalski
10. Karol Pasternak
11. Elżbieta Poniewierska
12. Piotr Respond
13. Ewa Rukasz
14. Katarzyna Staniszewska
15. Stanisław Struski
16. Janusz Turski
17. Natalia Wysocka-Fischer
PŁONKI
18. Alina Figiel
19. Andrzej Furtak
20. Krystyna Głowacka
21. Bogdan Kamiński
22. Michał Koza
23. Leszek Mańka
24. Andrzej Mikos
25. Krzysztof Siudaj
OLESIN
26. Irena Jankiewicz
27. Krzysztof Kałdunek
28. Barbara Stasiak
BRZOZOWA GAĆ
29. Małgorzata Kałdunek
30. Jerzy Michałek
31. Sylwester Serewa
WYGODA
32. Marek Wójtowicz
WÓLKA NOWODWORSKA
33. Józef Popiołek
SZUMÓW
34. Adam Wawer
KŁODA
35. Grzegorz Leśniak
Architektura sakralna
Wśród zabytków gminy Kurów dominującą rolę zarówno pod względem ilościowym jak i jakościowym posiadają budowle sakralne – kościoły rzymskokatolickie oraz inne budowle wchodzące w skład zespołów kościelnych w Kurowie i Klementowicach.
Zespół kościelny w Kurowie.
Usytuowany na działkach nr 2574, 2575/4, 2575/25, 2948, 2949, których właścicielem jest Parafia Rzymskokatolicka w Kurowie – księga wieczysta – KW nr 35284 prowadzona przez Sąd Rejonowy w Puławach – Wydział Ksiąg Wieczystych. Wpisany do Rejestru Zabytków Województwa Lubelskiego pod Nr A/409 oraz do gminnej ewidencji zabytków prowadzonej w formie karty adresowej dobra kultury Nr A/409. Plebania przy kościele parafialnym Nr A/409 Budynek wikariatu i szkoły parafialnej Nr A/409. Objęty ochroną w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.
Decyzją z dnia 24 stycznia 1969r. znak: KL.V-7/132/69 Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Lublinie w sprawie wpisania dobra kultury do rejestru zabytków – zespół kościelny w Kurowie – kościół parafialny wraz z wyposażeniem wnętrza, dzwonnicą, murem z bramkami i drzewostanem w obrębie cmentarza kościelnego jako przykład późno renesansowego kościoła trzynawowego, który w trakcie XVII-wiecznej rozbudowy zyskał bogato rozczłonkowany trójkątny szczyt, będący głównym elementem dekoracyjnym skromnej architektury zewnętrznej, został wpisany do rejestru zabytków województwa lubelskiego pod Nr A/409.
Decyzją z dnia 24 stycznia 1969r. znak: KL.V-7/131/69 Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Lublinie w sprawie wpisania dobra kultury do rejestru zabytków – plebania przy kościele parafialnym w Kurowie jako przykład klasycystycznej architektury mieszkalnej została wpisana do rejestru zabytków województwa lubelskiego pod Nr A/409.
Decyzją z dnia 24 stycznia 1969r KL.V-7/23/69 Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Lublinie w sprawie wpisania dobra kultury do rejestru zabytków – budynek szkoły parafialnej ks. Grzegorza Piramowicza /wikariatu/ w Kurowie jako przykład klasycystycznej budowli, wzniesionej w drugiej połowie XVIII w. o prostych, rozczłonkowanych pilastrami elewacjach i wysokim łamanym dachu związany z działalnością wybitnego reformatora szkolnictwa epoki Oświecenia, został wpisany do rejestru zabytków województwa lubelskiego pod Nr A/409.
W skład zespołu kościelnego w Kurowie wchodzi:
- Kościół pod wezwaniem Narodzenia Najświętszej Marii Panny i św. Michała Archanioła.
Jest on przykładem późnorenesansowego kościoła trzynawowego. Istnieją pewne przekazy świadczące o tym jakoby już w 1185r. istniał pierwotny kościół drewniany pod wezwaniem św. Idziego. Obecny kościół został zbudowany w kilku etapach. Początkowo wznosiła go rodzina Kurowskich. Murowane prezbiterium i zakrystia oraz nawa główna drewniana na podmurowaniu istniały już w połowie XV w. Rozbudowany – nawy boczne w połowie XVIw. Nawa główna murowana zbudowana została w II połowie XVII w. (ok. 1660r.) – przez rodzinę Zbąskich. Renowacja naw bocznych w I połowie XVIII w. Jego forma w takim kształcie pozostała niezmieniona do obecnych czasów. Budynek murowany, trzynawowy, wewnątrz siedem ołtarzy drewnianych. W głównym mieszczą się trzy obrazy: Wniebowzięcia NMP, św. Michała Archanioła i św. Jana Nepomuncena oraz drewniany krzyż z wizerunkiem Pana Jezusa. W prawej nawie bocznej znajdują się ołtarze św. Rodziny i Wskrzeszenie Piotrawina za wstawiennictwem św. Stanisława Biskupa i Męczennika. Na pierwszym filarze po prawej stronie – ołtarz św. Franciszka z Asyżu. W nawie lewej znajdował się ołtarz z obrazem św. Tekli autorstwa Fryderyka Baumana /1765 – 1845/. Obecnie ołtarz z obrazem Pana Jezusa Miłosiernego, obok którego znajduje się figurka św. Franciszka z Asyżu. Natomiast obraz św. Tekli znajduje się w prezbiterium po lewej stronie ołtarza głównego.
W lewej nawie znajduje się obraz św. Piotra Apostoła i figurka Najświętszego Serca Pana Jezusa. Na pierwszym lewym filarze obraz NMP Ostrobramskiej. Ponadto w kościele znajduje się ambona i empora chórowa z XIX w. Na chórze 10-głosowe organy przebudowane w 1939 r. W końcu prawej nawy nagrobek Stanisława Zbąskiego /1540 – 1585r./ z pomalowanego wapienia. Misa chrzcielna z I poł. XIX w. przy prezbiterium po prawej stronie.
- Dzwonnica z pocz. XVII w. z trzema dzwonami z pierwszej połowy XVIII w
- Ogrodzenie murowane kościoła parafialnego początek XVII w. w tym brama z bramkami z 1911r. Dwie pozostałe bramki koniec XVIII w. Kapliczka słupowa murowana k. XIX oraz drzewostan w obrębie cmentarza kościelnego.
- Plebania murowana wybudowana w latach 1778 – 1782 w stylu klasycystycznym wg projektu Stanisława Kostki Potockiego oraz architektów Chrystiana Piotra Aignera i Stanisława Zawadzkiego. Spalona podczas II wojny światowej a w 1945r odbudowana. Wpisana do rejestru zabytków woj. lubelskiego pod nr A/409. Jedna z pierwszych tego typu budowli na Lubelszczyźnie.
- Budynek szkoły parafialnej ks.Grzegorza Piramowicza /wikariatu/z 1738 r.
Jest on przykładem klasycystycznej budowli o prostych, rozczłonkowanych pilastrami elewacjach z gzymsami i wysokim łamanym dachem. Przebudowa z końca XVIII, zbombardowana w 1939r. Odbudowana i rozbudowana przez nadbudowę 1953–1958r. Wpisana do rejestru zabytków woj. lubelskiego pod nr A/409
- Budynek plebański murowany z 1927 r. – /dom parafialny, dawne muzeum parafialne/ w zespole kościoła parafialnego.
źródło: "Program opieki nad zabytkami gminy Kurów" - Stanisław Wójcicki
Historia parafii
W 1749 r. kiedy proboszczem był ks. Michał Szajowski erygowano przy kościele kurowskim stacje drogi krzyżowej. W 1759 r. biskup krakowski Kajetan Sołtyk ustanowił czterech mansjonarzy (wikariuszy).
Dnia 7 czerwca 1775 r. proboszczem Parafii Kurów został ks. Grzegorz Piramowicz (1735 – 1801) urodzony we Lwowie w rodzinie ormiańskiej. Wstąpił do zakonu jezuitów. Był nauczycielem Potockich. Po kasacie zakonu jezuitów został proboszczem w Kurowie. Pozostawał w bardzo dobrych relacjach z Ignacym Potockim.
Był działaczem Komisji Edukacji Narodowej oraz sekretarzem Komisji do Ksiąg Elementarnych, wybitnym pedagogiem, autorem podręczników metodycznych dla nauczycieli. Po III rozbiorze Polski (1795 r.) w 1797 r. został wraz z Ignacym Potockim internowany przez władze austriackie i osadzony w więzieniu.
Po opuszczeniu więzienia został proboszczem w Międzyrzeczu Podlaskim gdzie zmarł.
Pochowano go w podziemiach kościoła w Kurowie.
W 1978 r. zgromadzenie zakupiło działkę z domem mieszkalnym przy ul. I Armii Wojska Polskiego, jednocześnie powiększając swoją posesję o kilka arów gruntu parafialnego, który został im użyczony.
Z parafii kurowskiej do Zgromadzenia Sióstr Benedyktynek wstąpiły następujące siostry: S. Rafaela, S. Dominika i S. Inocencja Kozak, S. Teodozja Miziuła, S. Klemensa Sałacińska, S. Kinga Okoń, S. Hiacynta Szeleźniak, S. Renata Wójcicka, S. Wojciecha Lipa, S. Daniela Pawelec, S. Cecyliana Mazurkiewicz, S. Renata Wójcicka. Ponadto do Zgromadzenia Sióstr Karmelitanek obecnie należy S.Kaczorowska Teresa.
W 2003 r. Zgromadzenie Sióstr Benedyktynek Misjonarek sprzedało swoją siedzibę ks. Edwardowi Kozakiewiczowi. Dom został wyremontowany dużym nakładem kosztów, posesja została ogrodzona płotem , którym wcześniej była ogrodzona działka parafialna. Obecnie mieszka tam były proboszcz ks. Edward Kozakiewicz.
W 1990 r. proboszczem parafii Kurów został ks. kan. Edward Kozakiewicz, który sprawował tą funkcję do 2012r. Natomiast od 2010r. do 2012r. administratorem parafii Kurów był ks. kan. Wiesław Pecyna. W 2012 r. kolejnym proboszczem parafii Kurow został ks. Wiesław Cieszko.
Kronikarz Jan Długosz wymienia: miasto Kurów oraz wsie Płonki, Brzozowagać, i Wolica jako wchodzące w skład parafii kurowskiej. W 1709 r. w skład parafii wchodziły: Kurów, Brzozowagać, nowo powstałe wsie Szumów i Paluchów oraz Wolica z dworami Dębiny i Glinnik. Podobnie jak w 1830 r. Natomiast w 1865 r. w skład parafii ponadto jeszcze weszły: część wsi Kłoda, wieś Podburz z młynem oraz Wygoda z karczmą i kilkoma domami. W 1866 r. parafia liczyła 2617 osób a w 1871 r. 3232 osób. Dnia 3 września 1876 r. do parafii Kurów została dołączona nowopowstała wieś Bronisławka. Następnie folwark Józefów i reszta wsi Dęba. W 1897 r. parafia liczyła 4251 osób a w 1913 r. 5020 osób. W 1920 r. czasowo została przyłączona Kolonia Izabelmont oraz Marianka.
W 1929 r. parafia liczyła 3793 osoby. W 1931 r. w granicach parafii wstępuje pięć nowych miejscowości: Choszczów, Kol. Góry Olesińskie, Krupa (Mała Kłoda), Kol. Nowy Dwór i Wólka Nowodworska.
Dnia 3 sierpnia 1925 r. do nowopowstałej parafii Abramów zostały przyłączone Wolica, Glinnik i Kolonia Izabelmont. Przed 1939 r. do parafii Kurów przyłączono Płonki. W 1939 r. parafia liczyła 4893 osoby a w 1948 r. 4878 osób. W 1958 r. włączono do parafii wieś Posiołek – poprzednio w granicach parafii Końskowola. W 1966 r. parafia liczyła 5200 osób.
Do 1991 r. w skład parafii Kurów wchodziły: Bronisława, Brzozowa Gać, Choszczów, Dęba, Kurów, Mała Kłoda, część Łąkoci, Marianka, Wólka Nowodworska, Kol. Nowy Dwór, Płonki, Posiołek, Olesin, Szumów, część Wolicy, Wygoda.
W 1991 r. powstała parafia Dęba. W jej skład weszły odłączone od parafii Kurów: Bronisławka, Choszczów, Marianka, Dęba, Posiołek i Wolica.
Obecnie parafia liczy 4500 osób.
Od początku swego istnienia Parafia Kurów należała do archidiakonatu lubelskiego – diecezji krakowskiej – dekanatu kazimierskiego. Po I rozbiorze Polski w 1772 r. parafia Kurów została włączona w skład diecezji chełmskiej. W 1799 r. został utworzony dekanat w Kurowie.
W 1805 r. papież Pius VII utworzył diecezję lubelską. Dekanat Kurowski funkcjonował do 1819 r., kiedy został reaktywowany dekanat kazimierski. Od 1876 r. parafia Kurów należała do utworzonego dekanatu Nowo–aleksandryjskiego. W 1918 r. ponownie utworzono dekanat Kurowski.
W jego skład weszły parafie: Bochotnica, Garbów, Klementowice, Kurów, Markuszów i Wąwolnica. Dnia 1 stycznia 1935 r. parafie wchodzące w jego skład włączono do dekanatu puławskiego. W 1948 r. parafia Kurów została włączona do dekanatu garbowskiego wraz z parafiami Abramów, Kazimierz, Starościn, Garbów, Markuszów, Nałęczów – Bochotnica i Jastków.
Parafia Kurów dała w czasie dalekim i bliskim wielu kapłanów na służbę Bogu i człowiekowi. Byli to:
- ks. Kazimierz Wójcicki s. Tadeusza i Franciszki zd. Żurkowska (ur. w Kurowie w 1832 r.). wieloletni proboszcz parafii Mełgiew oraz rektor i profesor Seminarium Duchownego w Lublinie, obrońca w sądzie biskupim w Lublinie. Pochowany na cmentarzu przy ul. Lipowej w pobliżu kaplicy.
- ks. Szymon Koziejowski (ur. w Kurowie w 1827r.), biskup i administrator diecezji chełmsko – lubelskiej, dziekan Kapituły Katedralnej Lubelskiej i proboszcz parafii Kamionka. Zmarł tam w 1896 r.
- ks. Feliks Szeleźniak (ur. w Kurowie w 1869r.), s. Ignacego i Marianny z Sokolskich. Proboszcz parafii pw. Św. Michała Archanioła w Lublinie (1920-1943) i budowniczy tego kościoła. Prałat i kanonik Kapituły Zamojskiej. Zmarł w Lublinie w 1944r. i został pochowany na cmentarzu na ul. Lipowej.
- ks. Andrzej Zarzyka (ur. w 1910 r. w Wolicy, parafia Kurów), s. Antoniego i Karoliny;
- ks. Władysław Bieńkowski primo voto Bieniek (ur. w Kurowie w 1919 r.), s. Antoniego i Wiktorii z Migdalskich, proboszcz w Ostrowie w pow. włodawskim.
- ks. Stanisław Ginalski, kanonik Kapituły Kolegiaty Janowskiej, proboszcz parafii Włocha. Zmarł 27 października 1954 r. w wieku 65 lat. Podczas wojny więziony przez hitlerowców. Pochowany na cmentarzu w Kurowie.
- ks. Jan Koziejowski (ur. w Kurowie). Był wikariuszem w Garbowie i Jastkowie.
- ks. Stefan Kędzierski (ur. w Kurowie w 1914r.), s. Stanisława i Marianny zd. Szeleźniak. Proboszcz parafii Chodel, Baranów i Parafianka. Zmarł w 1975 r. pochowany na cmentarzu w Kurowie.
- ks. Witold Panecki (urodzony w Kurowie w 1915r.), s. Ignacego i Michaliny z Turskich, proboszcz parafii Łuków Górny powiat hrubieszowski, później posługiwał w diec. koszalińsko-kołobrzeskiej, zm. w 2001r., pochowany na Starym Cmentarzu w Słupsku;
- ks. Józef Pajurek (ur. w 1914 r. w Kurowie ul. Blich), s. Antoniego i Marianny zd. Mazurkiewicz. Proboszcz parafii Końskowola, następnie administrator i proboszcz parafii Łukowa (1951-1983). Zmarł pochowany na cmentarzu w Kurowie.
- ks. Witold Mazurkiewicz (ur. 13.08.1925 r. w Kurowie), s. Franciszka i Zofii zd. Szeleźniak. Przyjął święcenia kapłańskie w 1948r. Proboszcz w parafii w Lublinie, Szczebrzeszynie i Majdanie Starym. Pełnił również posługę kapłańską w Kazachstanie.
- ks. Roman Bolesławski (ur. w 1920r. w Kurowie), s. Piotra i Stefanii zd. Nastaj. Wikariusz w Chełmie i Tomaszowie, następnie proboszcz w Suścu, Biskupicach i parafii Niemce (1975-1997). Zmarł w 2012r. Pochowany na cmentarzu w Kurowie.
- ks. Stanisław Rukasz (ur. w 1929 r. w Kurowie) s. Bolesława i Michaliny zd. Mazurkiewicz. Pracował jako proboszcz w par. w Ściechowie (1959-1960), Zagórzycy - dzisiaj diec. pelplińska (1961-1965) i Kłodawie (1965-1967). Zmarł 6.12.1967r. Pochowany na cmentarzu w Kurowie.
- ks. Zbigniew Sykut (ur. w 1942 r. w Kurowie), s. Edwarda i Sabiny zd. Rukasz. Proboszcz parafii Kamionka, Kraczewice, Rudno, Abramów. Obecnie na emeryturze.
- ks. Grzegorz Chabros (ur. w 1964 r. w Kurowie), s. Aleksandra i i Teresy zd. Kozak. Pracował jako wikariusz w parafiach w Krasnobrodzie (1990-1996) oraz Miłosierdzia Bożego w Zamościu (1996-2001). Następnie przez 2 lata był kapelanem szpitala w Zamościu. Od 2003 do 2014 r. pełnił funkcję administratora i proboszcza parafii Tyszowce. Obecnie jest proboszczem par. św. Józefa w Tomaszowie Lubelskim (od 2014r.) i dziekanem dekanatu Tomaszów Południe.
- ks. Marek Ludwik Jaworski (ur. w 1964 r. w Kurowie), s. Henryka i Janiny zd. Panecka. Pracował jako proboszcz parafii Świerszczów gm. Cyców. Od 2017r. Jest proboszczem w par. Łubki.
- ks. Dariusz Cieplicki (ur. w 1965 r. w Kurowie), s. Józefa i Krystyny zd. Ostrowska. Pracował w Kraczewicach i Puławach. Zginął tragicznie w wypadku samochodowym 22.04.1999r. Pochowany na cmentarzu w Kurowie.
- O. Mieczysław Polak OSPPE (ur. w 1958 r.). W sierpniu 1986r. wstąpił do zakonu Paulinów. W 1993 otrzymał święcenia kapłańskie. Pełni posługę w zakonie na Jasnej Górze w Częstochowie.
Duszpasterze pracujący w parafii Kurów ( kolejność chronologiczna )
1. Ks. Baranowski Tomasz - 1769 - 1795
2. Ks. Piramowicz Grzegorz - 1775 - 1800
3. Ks. Dąbrowski Klemens – 1777 - 1781
4. Ks. Piramowicz Andrzej – 1794
5. Ks. Piramowicz Stanisław – 1794 – 1823
6. Ks. Zualewicz Michał – 1796
7. Ks. Bukowski Józef – 1803 – 1808
8. Ks. Górecki Jakub – 1803 – 1808
9. Ks. Mianowski Paweł – 1803 – 1806
10. Ks. Krasucki Tomasz – 1808 – 1815
11. Ks. Dobrzyński Józef – 1814 – 1822
12. Ks. Wojakowski Mateusz – 1815
13. Ks. Orłowski Szymon – 1822 – 1827
14. Ks. Pieńkowski Wincenty – 1823 – 1853
15. Ks. Jakubowski Józef – 1829 – 1834
16. Ks. Czubaszek Antoni – 1835 – 1836
17. Ks. Pieńkowski Karol – 1836
18. Ks. Drewnowski Franciszek – 1837 – 1838
19. Ks. Woszczyński Franciszek – 1837 – 1840
20. Ks. Kobierski Jan – 1839 – 1845
21. Ks. Szydoczyński Antoni – 1841 – 1848
22. Ks. Turski Franciszek – 1848 – 1873
23. Ks. Szpott – 1854 – 1859
24. Ks. Padzyński Marcin – 1856
25. Ks. Ulanecki Stanisław – 1860
26. Ks. Jakubowski Józef – 1861 – 1862
27. Ks. Osiński Eliasz – 1862 – 1864
28. Ks. Liniewicz Jan – 1863 – 1864
29. Ks. Pstroszyński Dominik – 1870
30. Ks. Stankiewicz Edward – 1870 – 1877
31. Ks. Jaśkiewicz Roch – 1872 – 1874
32. Ks. Zembrzuski Aleksander – 1875
33. Ks. Piotrowski Benedykt – 1876 – 1877
34. Ks. Jaworowski Ignacy – 1882
35. Ks. Garbaczewski Jan – 1883 – 1906
36. Ks. Kozakiewicz Piotr – 1892 – 1893
37. Ks. Brzóz Hieronim – 1894 – 1897
38. Ks. Boćkowski Stefan – 1898
39. Ks. Łubicki Stanisław – 1900 – 1901
40. Ks. Juściński Melchior – 1902
41. Ks. Kurczyński Michał – 1903
42. Ks. Borzukiewicz Andrzej – 1904
43. Ks. Kwiatkowski Kazimierz – 1905
44. Ks. Winnicki Zygmunt – 1906
45. Ks. Siennicki Stanisław – 1906 – 1919
46. Ks. Kozicki Aleksander – 1908
47. Ks. Walicki Venc. – 1909 – 1910
48. Ks. Rukasz Józef – 1911
49. Ks. Jankowski Edward – 1912 – 1918
50. Ks. Cybulski Henryk – 1919
51. Ks. Dorzycki Michał – 1919 – 1925
52. Ks. Szczepanik Wincenty – 1925 – 1948
53. Ks. Mrozek Marceli – 1934 – 1937
54. Ks. Orłowski Stanisław – 1937 – 1938
55. Ks. Sawicki Stanisław – 1939
56. Ks. Zawadzki Stanisław – 1948 – 1968
57. Ks. Horch Mieczysław – 1956
58. Ks. Krawiec Antoni – 1956 – 1958
59. Ks. Demidowicz Stanisław – 1958 – 1963
60. Ks. Kłopotek Edward – 1963 – 1966
61. Ks. Pawłowski Grzrgorz – 1966 – 1967
62. Ks. Mierzwa Edward – 1967 – 1970
63. Ks. Kustroń Kazimierz – 1968 – 1976
64. Ks. Garmol Marian – 1979 – 1976
65. Ks. Kociołek Zbigniew – 1976
66. Ks. Marian Garmol 1970 – 1976
67. Ks. Zbigniew Kociołek 1977 – 1979
68. Ks. Jan Pysz 1980 – 1982
69. Ks. Jan Pokrywka 1983 – 1989
70. Ks. Józef Błasiński 1990 – 1992
71. Ks. Bogdan Kudelski 1992 – 1993
72. Ks. Andrzej Mizura 1993 – 1994
73. Ks. Stanisław Jaszek 1994 – 1995
74. Ks. Dariusz Maciejewski 1994 – 1995
75. Ks. Zbigniew Kulik 1995 – 1996
76. Ks. Wiesław Cieszko 1996 – 1997
77. Ks. Andrzej Jachimek 1996 – 2001
78. Ks. Robert Młynarczyk 2001 – 2002
79. Ks. Paweł Ziętek 2002 – 2008
80. Ks. Sławomir Kaliszek 2004 – 2005
81. Ks. Tomasz Samolej 2008 – 2008
82. Ks. Lech Rybak 2008 – 2008
83. Ks. Przemysław Świderczuk 2005 – 2012
84. Ks. Jakub Albiniak 2012 – 2016
85. Ks. Paweł Turowski 2016 – 2017
- "Dziedzictwo kulturowe gminy Kurów" - Stanisław Wójcicki
- "Archidiecezja Lubelska 2006"
Liturgia dnia
LUMEN TV
Dofinansowanie projektu
Darowizny dla Parafii
Wpłat dokonujemy na poniższy rachunek:
78 8732 0000 0000 6510 2000 0001
WEBCAM
Z kalendarza
(czwartek, 09, maj 2024, za 4 dni)
(niedziela, 19, maj 2024, za 14 dni)
(poniedziałek, 20, maj 2024, za 15 dni)
Licznik
Dzisiaj 220
Wczoraj 470
W tym tygodniu 3303
W tym miesiącu 2333
Wszystkie 1071286
Currently are 7 guests and no members online
Klucze dla kamieniarzy
Kościelny:
tel. 508321024